Noc. Jedziemy drogą prostą jak strzała. Rozjaśnia się chociaż jeszcze nie widać słońca. Pusto i płasko po horyzont. Droga asfaltowa tnie przestrzeń na dwie równe części. Czarny asfalt pośrodku białych pól. Po horyzont. Błękit nocy zamienia się w pomarańcz i żółć wschodu słońca. Koniec nocy. Wschód słońca to początek życia. A może jego koniec. Za chwilę będzie gorąco nie do wytrzymania. Każda kropla wody wyparuje. I nie zostanie nic. Nic prócz soli. Sól konserwuje. Po prawej i lewej stronie drogi jeziora ale nie popływamy. Woda wyparowała, została sól. Chce mi się pić.