Jedziemy 24 h . Najpierw promem. Potem autobusem. Jedziemy zobaczyć trzy kolorowe jeziora w kraterze wulkanu Kelimutu. Pada deszcz. Musimy wyjść około trzeciej, żeby zdążyć na wschód słońca. Jest ciemno i gęsta mgła otula nas ze wszystkich stron. Wąską ścieżką weszliśmy na samą górę do punktu widokowego. Wokół nas ciemno, ale jakby coraz widniej. Chyba zaczyna się wschód słońca. Tak. Rozjaśniło się na tyle że już widać. Tzn. nic nie widać. Jest gęsta mgła. I widać mgłę. Czekamy. Nadzieją jest wiatr. Wiatr , który rozwieje mgłę i naszym oczom ukażą się trzy jeziora . Zielone, czarne i niebieskie. Czekamy. Nadzieja podobno umiera ostatnia. Jeszcze trochę poczekajmy, napewno zaraz mgła zniknie. Wpatrujemy się w punkt, gdzie podobno są jeziora. Coś się rozjaśnia. Coś widać. Coś jakby zielone światło. I zaraz znowu śmietana. Chyba widzieliśmy. Na szczęście zrobiłem zdjęcia . Powiększę i będę widział co zobaczyłem. Jeszcze czekamy. Koniec. Wracamy . Mgła nie przejdzie szybko. Jadąc z powrotem zastanawiam się, czy widziałem te jeziora, czy nie. Są tam, czy nie ? Znikające jeziora . Pokazują się tylko wybrańcom. No chyba, że ich tam nie ma. Zatrzymujemy się na górze, skąd rozciąga się piękny widok na wyspę. Jest słońce za chmurami . Środek dnia i daleko od jezior. A jednak warto było. Droga rekompensuje znikające jeziora. To proces okazał się ważniejszy , nie cel.