Muzeum Luwru. Historia sztuki zamknięta w 60 600 m2 labiryntu. Szerokie schody, rozległe sale, przytłumione światło, kolorowe ściany, wąskie przejścia, przestronne korytarze i tłumy ludzi stojących przed obrazami. Po kilkugodzinnym spacerze moja świadomość umarła. Przestałem odbierać jakiekolwiek bodźce zewnętrzne. Patrzyłem i nie widziałem, nie czułem, nie rozumiałem. Potrzebowałem odpoczynku od atakujących mnie zewsząd obrazów, rzeźb i innych obiektów eksponowanych jako dzieła sztuki. Nieliczne miejsca siedzące były zajęte przez tak samo zmęczonych lub kontemplujących odbiorców sztuki. Potrzebowałem izolacji. Schować się w cieniu i nie widzie, nie słyszę. Nie by. Szukałem schronienia gdzie mógłbym da odpocząć zmysłom. Szukałem cienia. Cień ukoi wzrok, da odpoczynek zmysłom. Patrzyłem jakie cienie rzucają obrazy, posągi, rzeźby i inne dzieła sztuki. Cienie skupiły moją uwagę. Wciągnęły mnie do środka. Nie wymagały od mnie nic. Po prostu były. Stałem się cieniem, a cienie stały się integralną częścią oglądanych przeze mnie prac.