Zeszliśmy z lodowca Nordsenskiold. Wracamy do bazy wzdłuż wybrzeża zatoki Adolfa do zatoki Petunia i starej bazy polskiej odebranej nam przez Norwegów. Mamy do przejścia kilka czy kilkanaście kilometrów. Idziemy. Widzimy wielkie ślady łap odbitych w miękkim gruncie w zatoce. Ślady te mogą należeć tylko do jednego zwierzęcia. Do niedźwiedzia polarnego. To jego teren, a my jesteśmy tu intruzami. Obserwujemy teren przez lornetkę i teleobiektyw. Czujność i pełna gotowość. Broń załadowana. Tutaj każda biała plama to potencjalne zagrożenie, każda bryła lodu na wodzie, to płynący niedźwiedź. Idziemy tak szybko na ile pozwala nam teren. Tutaj miarą odległości nie są kilometry tylko czas. Umówiliśmy się na spotkanie około 19 w starej bazie. Mamy około 3-4 godzin marszu. Wcześniej koło 18 mieliśmy się zameldować przez krótkofalówki, że wszystko ok. i czekamy na ponton. Jest godzina 22 i jeszcze nie udało nam się uzyskać połączenia. Idąc wzdłuż wybrzeża doszliśmy do klifu i podwyższony poziom wody odciął nam przejście. Musimy zawrócić i spróbować wejść na górę skąd będzie już prosta droga do domu (bazy UAM). Zatrzymaliśmy się przy dosyć stromym zboczu góry usypanej z małych kamieni. Pierwsze teoretycznie najlepsze miejsce do wejścia na górę. Żarty się skończyły. Wchodzimy na górę asekurując się nawzajem. Każdy krok to osuwanie się kamieni spod nóg. Jedno nierozważne zachowanie i staczamy się prosto do morza. Weszliśmy wszyscy. Przed nami rozlegał się widok na równinę i w oddali zatokę Petunia z polską bazą polarną. Tylko po drugiej stronie zatoki. Żeby dojść potrzebujemy kilka godzin. Przez wodę jest duży skrót. 20 minut i w domu. Jeśli po nas przypłyną. Nie mamy sił iść do miejsca zaplanowanego spotkania. Nawiązaliśmy kontakt. Przypłyną. Za godzinę będziemy w bazie na ciepłej kolacji. Najlepszej kolacji jaką jadłem w życiu. Ponton, woda i najkrótsza droga do domu. Przez wodę.