Miejscowi mówili że majątek należał do Pana Chrzanowskiego. Bogacza, który był też podobno, fundatorem szkoły w Białymstoku. Nigdzie nie znalazłem żadnej informacji o tutejszym majątku i historii jego upadku. Po majątku zostały ruiny pałacu tzw. Pałacysko, stajnia i sadzawka (oczko wodne) obok sadu. Na fundamentach pałacu bawiliśmy się w dzieciństwie a okazała kamienna “stodoła “ z dębową konstrukcją jeszcze stoi do dziś . Chrzan jak go nazywano lubił kobiety, alkohol i hazard. Zimą po śniegu ganiał na koniu nagie kobiety. Grał w kary, upijał się … i tak podobno stracił cały majątek.

Dziadek zbudował tu dom, kiedy babcia z rodziną wróciła z Syberii. Dom drewniany był spełnieniem marzeń. Sień, kuchnia z piecem chlebowym i dwie izby. Prawdziwy dom rodzinny z bali drewnianych. Z piwnicą na ziemniaki pod podłogą w kuchni i poddaszem na którym w czasie wojny chowano pod skrzynią kury. Raz kiedy nad sadzawką stacjonowali Niemcy i drugi raz kiedy szła ruską armia czerwona. Tu urodziła się moja mama. Całe moje dzieciństwo to wspomnienia ze wsi. Spanie na sianie w starej stodole. Łażenie po drzewach, rzeźbienie w korze, zabawa z ogniem. Sianokosy, składanie kopic i jazda furami pełnymi siana do stodoły. Żniwa lubiłem mniej bo rżysko kaleczyło nogi, Każdy musiał pracować w polu. Zbieranie i wiązanie snopków było bardziej skomplikowane. Trzeba umiejętnie skręcić pas ze zboża żeby nie rozpadł się przy wiązaniu snopka. A potem łowienie karasi i wspólna uczta. Smak zimnej wody ze studni pamiętam do dziś. Na drzwiach stodoły znalazłem metalową tabliczkę z datą 1867 rok. Dziadkowie nie żyją. Budynki się zapadają. Sadzawka wysycha. Sad dziczeje