Ostatnie spojrzenie na zatokę Adolfa, lodowiec Nordenskiöld i idziemy dalej do Polskiej bazy polarnej UAM w zatoce Petunia. Na Spitzbergenie nie ma dróg, nie ma słupów wysokiego napięcia i nie ma ludzi. Jest cisza zbudowana z odgłosów natury. Szumu fal jednostajnie dobijających do brzegu, wiatru grającego na skałach między lodowcami. Czas który znamy z cywilizacji nie istnieje. Jest tylko dzień i noc. Na Spitsbergen przyjechaliśmy zobaczyć w jakim stanie są lodowce i jak wyglądają badania nad nimi. Większość lodowców znika jak dowiedzieliśmy się od glacjologa od 10 lat robiącego pomiary. Nie przybywa tak dużo śniegu zimą żeby wyrównać grubość lodu po topnieniu latem. Ale tego My nie widzimy. Patrzymy na góry pokryte śniegiem, na wodę w kolorze nieba , na ślady niedźwiedzia i szkielety wielorybów, na skały sprzed dwudziestu milionów lat i na drzewa dwucentymetrowe. Widzimy tylko piękno w każdym nawet najmniejszym tworze natury. My nie widzimy umierania, widzimy majestatyczny arktyczny pejzaż.