Nogi zapadają się w śniegu po biodra. Coraz trudniej iść. Wyprawa miała nam zająć trzy góra cztery godziny. Idziemy sześć i końca nie widać. Końca szlaku. Za to widać wystające ze śniegu wierzchołki drzew. Chyba bardzo dużo jest śniegu, albo tu małe choinki rosną. W zasadzie trudno nazwać sposób w jaki się poruszmy. Pełzanie, przerzucanie nóg góra – dół, zapadanie się i wstawanie, suw poziomo- pionowy. Ale przynajmniej jest wesoło. Kiedy „doszliśmy” do schroniska górskiego okazało się że szlak, którym przyszliśmy jest zamknięty ze względów bezpieczeństwa. Nie wiem jakim sposobem przeoczyliśmy ostrzeżenia. Wracaliśmy po świeżo przygotowanym stoku narciarskim. Jakie to piękne czuć grunt pod stopami.