Śnieg spadł wieczorem. Białe płatki przykryły częściowo brunatne i czarne kolory miasteczka. Wszędzie skała, kamienie i węgiel. I lodowce. Na Svalbardzie jest zakaz umierania. Nie ma tu jak kopać grobów, bo albo skała albo lód. Ale miasteczko Pyramiden umarło. Najpierw rozbił się samolot TU 134 z górnikami i ich rodzinami, a potem w ciągu dwóch dni ewakuowano całe miasteczko. Miasto, które było ukoronowaniem myśli socjalistycznej Związku Radzieckiego. Gdzie ziemię przywożono z Ukrainy, by posadzić trawę i pokazać światu piękno i idealne życie społeczeństwa nawet w ekstremalnych warunkach. Gdzie klasa robotnicza, górnicy i ich rodziny żyły w dobrobycie i szczęściu. Urządzano wystawne bale i zawody sportowe. Gdzie nie straszne były mrozy -40 stopni C, przez większość miesięcy w roku czarne dni a przez kolejne jasne noce. Unas wsiegda wiesielo. Tak było. Teraz Piramyden zamieszkują mewy. Przejęły miasto i budują swoje domy na ruinach świetności dawnego komunizmu. Oblepiają guanem okna w centralnym budynku miasteczka, na który z oddali patrzy wódz myśli socjalistycznej Lenin. Patrzy z góry na miasto którego nie ma. Ludzi nie ma . Pamięć została. Pamięć o wielkim rozczarowaniu.